กลับมาแล้ว

กลับมาคราวนี้มีเรื่องราวเยอะแยะมากมายกับรถแต่ละคัน จนไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหนดี เพราะแต่ละ trip แต่ละการเดินทางล้วนแล้วมีความหมายและความทรงจำที่ดี มาที่ trip ล่าสุดกับ trip ประจำปีของ Renndrive ครั้งนี้ผมได้นำเจ้า 991 ออก trip หลังจากที่ไม่ได้ขับออก trip สะนาน นานจดครึ่งเช้าแรกที่ขับถึงขั้นขนาดขาดความมั่นใจ ครั้งนี้เราเริ่มขับที่เลยมุ่งหน้าสู่สุโขทัย เริ่มไม่ทันไรก็ขับเข้าเขาเลย ผมโดนจับอยู่กลุ่มแรกขับตามพี่ตี๋ 993 c4s ผู้ซึ่งขับรถเร็วและดีมากๆ

แต่ทว่าผมรู้สึกอาการรถปัดตลอดเวลา มองไปข้างหลังว่าเป็นอย่างไรกันทุกคนทุกคันก็มุ่งมั่นในการขับเพื่อให้ทันเวลาที่ว่างไว้ เช้านั้นผมขับรถแบบไม่มั่นใจเลยจะตาม line ของพี่ตี๋ผมซึ่งขับ 4 ก็เข้า line และ เบรคไม่เหมือนกัน ผมขับจนเสียความมั่นใจละคิดกับตัวเองว่า คราวนี้เอารถผิดคันมาละ สงสัยตัวเองจะชินกับเครื่องวางกลางไปสะละ ยิ่งกับถนนแบบนี้ด้วย หน้าซีดกันเลยที่เดียว เพราะนี้แค่ครึ่งวันแรกนะ พอขับถึงที่พักทานอาหาร ผมนั่งเงียบและนึกกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงขับรถแบบนี้ แล้วทำไมรถผมถึงเป็นแบบนี้ นิผมไม่ connect กับรถผมคันนี้แล้วหรอ

แต่พอพี่ๆท่านอื่นถึงที่พัก ผมได้ยินหลายคนบ่นว่ามะกี้แต่ละคนเสียวมาก ผมเลยขอเข้าไปฟังและไปแจมกับพวกเค้า เราเข้าใจว่าเราไม่ ได้เป็นคนเดียวพี่พี่ท่านอื่นเค้าก็ลื่นและเสียวเหมือนกันพอผมได้ยินแบบนี้ผมเลยออกอาการดีใจมากออกหน้าออกตาเป็นพิเศษเพราะแสดงว่ามันไม่ใช่ที่ผมหรือรถของผมเพราะทุกคนก็เป็นเหมือนกัน เราสันนิษฐานว่าถนนแถวนั้นบนเขาคงลื่นและยางของเรายังคงไม่ร้อนพอสำหรับการขับขี่ลักษณะแบบนี้ ได้ยินแบบนี้เข้าใจแบบนี้ผมรู้สึกโล่งอกมากๆและอยากจะกลับออกไปขับรถอีกครั้งนึง

พอพวกเราพักทานอาหารกันเสร็จผมเลยรีบขึ้นไปวอร์มรถพร้อมกับการขับขี่ในช่วงยามบ่าย พอเริ่มขับไปได้สักพักอาการรถเริ่มหายไป เราเริ่มรู้สึกได้ว่ารถและเรามั่นใจกันมากขึ้นเข้าขากันมากขึ้นที่นี้ละเริ่มสนุกละ สบายใจมากอย่างบอกไม่ถูกนึกว่าต้องเปลี่ยนรถละ ช่วงบ่ายขับมันส์ขึ้นสนุกขึ้นเยอะเลยจนกระทั่งมาถึงที่พักที่สุโขทัย ที่ที่ผมไม่เคยมาก่อน มันช่างสวยมาก โชคดีมากที่ได้มาทันพระอาทิตย์ตกพอดี หลังจากนี้เราก็พักผ่อนเพื่อเตรียมการขับขี่ที่ยาวและไกลที่สุดของ trip ในวันถัดไป เพราะวันถัดมาเราต้องขับจาก สุโขทัยมาแม่สะเรียง ระยะทางประมาณ 400 กว่ากิโลและเวลาใน Google map คือ 7 ชั่วโมงในทางเขาล้วนโดยที่ไม่จอดพักทานข้าวหรือเติมน้ำมันเลย ซึ่งในความเป็นจริงคงเป็นไปไม่ได้เพราะเราต้องพักทานอาหารและห้องน้ำระหว่างทาง

เราเริ่มออกเดินทางโดยการที่แต่ละกลุ่มไปเติมน้ำมันกันก่อน เราพยายามทำเวลาเพื่อให้ถึงร้านอาหารและรีบออกมาจากร้านในเวลาใกล้เคียงกัน วันที่สองนี้ผมได้ตามพี่ภูริซึ่งเป็นผู้นำขบวน หลังจากอาหารเที่ยง เรายังคงมีอีกหลายกิโลข้างหน้าให้เราต้องเดินทางเพื่อจะถึงจุดหมายปลายทางก่อนพระอาทิตย์ตกเพราะไม่เช่นนั้นการเดินทางของเราจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ เพราะแน่นอนที่สุดในคราวนั้นไม่มีไฟข้างทางอย่างแน่นอน ก่อนเราขับเข้าเขาข้างหน้าผมเห็น ปั๊มน้ำมันอยู่ทางซ้ายมือและได้เห็นรถอีกกลุ่มในของพวกเราได้เข้าไปเติมน้ำมันแต่ปั๊มนั้นแน่นมากด้วยรถของพวกเรา ผมจึงวอถามพี่ภูริว่า เราจะเอาอย่างไงกันดี พี่ภูริตอบว่าขบวนพวกเราไปเติมน้ำมันข้างหน้า ซึ่งจะมีปั๊มน้ำมันอีก 70 กิโลเมตร

ในขณะนั้นผมเหลือน้ำมันไม่ถึงครึ่งถัง แต่ผมมั่นใจว่าพอแน่ๆ กลุ่มเราจึงขับมุ่งหน้าเข้าไปในเขาที่เราไม่เคยมาเลยเพราะ routing นี้ถือว่าเป็น routing ใหม่ พอได้เข้าไปผมรู้เลยว่าผมจะต้องกลับมาอีก เพราะทางสวยและสนุกมากๆ ผมเริ่มจากใช้ sport มาเป็น sport plus ยิ่งสนุกมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงท่อ Gt3 และ เกียร์ใหม่ของผมช่างมันส์และ เราใจมากๆ ผมไม่ได้ขับรถ 911 ในเขาและสนุกขนาดนี้มาพักใหญ่พอช่วงหลังผมมักจะขับเครื่องวางกลางจนลืมความมันส์ที่คลาสสิคแบบฉบับของ 911 ผมขับไปจนนึกขึ้นได้ว่า ผมขับมาเกิน 70 กิโลแล้ว และ สังเกตว่าตอนนี้น้ำมันผมเหลือไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่ผมจึงให้ไพลินช่วยเช็ค GPS ว่าปั๊มหน้าและโรงแรมที่เรากำลังจะไปอยู่อีกไกลไหมแต่สัญญาณไม่มีเลย

ผมให้เค้ากดเรื่อยเรื่อยจนพักหนึ่งมันขึ้นมาอีก ผมจึงให้ไพลินช่วยเช็ค GPS ว่าปั๊มหน้าและโรงแรมที่เรากำลังจะไปอยู่อีกไกลไหมแต่สัญญาณไม่มีเลยผมให้เค้ากดเรื่อยเรื่อยจนพักหนึ่งมันขึ้นมาว่า อีกร้อยกว่ากิโล และสัญญาณก็หายไป ตอนนั้นผมเปลี่ยนโหมดการขับรถทันที จาก sport plus กลายมาเป็น super eco โหมด หากรถรุ่นนี้มีจริง ผมแทบไม่ break และ ไม่เร่งคันเร่งของรถ ปล่อยไหลให้เต็มที่ เสมือนรถคันนี้คือรถ hybrid ผมเริ่มวอถามทุกคนในขบวนว่ามี ปัญหาเหมือนผมไหม แต่ในช่วงแรกเหมือนจะไม่มีใครกังวล จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปและเรายังไม่เห็นทางออกของภูเขาภูเขานี้ เวลาล่วงเลยผ่านไปและเรายังไม่เห็นทางออกของภูเขานี้ ….