พา Porsche 911 (1967) แอ่วเหนือ

ทริปขับ Porsche 1967 ขึ้นเหนือ โดยวันที่สองของเราเริ่มออกเดินทางกัน ตั้งแต่เช้า ซึ่งวันนี้ทาง Stefan Bogner ย้าย ไปนั่งรถอีกคัน (อาจเพราะผมขับช้าทําให้เขา ไม่ค่อยได้รูปถ่ายสวย ๆ หรือเปล่าไม่รู้) แต่ เพื่อนของ Stephen ที่ชื่อ Mickey มานั่งกับ ผมแทน โดยวันนี้ผมรู้ตัวเลยรีบออกตั้งแต่เช้า ก่อนรถคันอื่น เพราะรู้ว่าเพื่อน ๆ ที่ขับตาม ออกมาทีหลังไม่เกิน 5 นาที เขาก็สามารถ แซงรถของผมกันหมด

ในส่วนของ Mickey นั้น เราเพิ่งได้เจอกัน เป็นครั้งแรก ทําให้ระหว่างทางที่ขับรถไป ด้วยกัน เราได้คุยกันหลายเรื่อง แต่เรื่อง ส่วนใหญ่ที่คุยกันก็ไม่พ้นเรื่องรถ ช่วงที่ขับ รถกันไปเรื่อยๆ เราทั้งคู่ได้จอดรถเพื่อถ่ายรูป ตามสถานที่สวย ๆ โดย Mickey เสนอว่า จะถ่ายรูปรถคู่กับผมให้ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ค่อย เกิดบ่อย ๆ ตอนออกทริป หลังจากนั้นเราแวะทานข้าวเที่ยงร้านอาหารที่ได้นัดหมาย กัน เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จ ทาง Mickey ก็ ย้ายไปนั่งรถคันอื่น นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผม ต้องขับรถคนเดียวตลอดทริปนี้

ในช่วงบ่ายเราเริ่มขับขึ้นเขากัน ยิ่งเรา ขับขึ้นสูงไปเรื่อย ๆ อากาศก็ยิ่งเย็นขึ้นเรื่อย ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เจอลมหนาวในทริปนี้ เลย เราขับกันไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางจนถึง เวลาประมาณ 16.00 น. เพื่อนๆ ก็เริ่มขับลง จากเขากัน เนื่องจากบนเขาจะมืดเร็วทําให้ การขับขี่และวิสัยทัศน์ในการมองเห็นค่อนข้าง ลําบาก และเส้นทางลงเขาส่วนใหญ่เป็นทาง ลาดชัน อาจเกิดอันตรายได้ ส่วนผมก็ขับลง มาเรื่อย ๆ ระหว่างทางเจอวิวสวย ๆ ก็แวะ จอดถ่ายรูป พอฟ้าเริ่มมืด ก็ได้เวลาทดสอบ ไฟสปอตไลท์ 4 ดวงที่เพิ่งติดมาสําหรับ ทริปนี้พร้อมกับถ่ายรูปรถตอนเปิดไฟ

แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ สปอตไลท์ที่นํา มานั้น ผมซื้อไว้สําหรับติดรถคันอื่น (แต่เอา มาลองติดคันนี้ก่อน) ทั้งหมดเป็นไฟสําหรับ ติดด้านหน้ารถไม่ใช่แบบติดหลังคารถ เพราะหลอดไฟให้แสงสว่างแบบกระจาย เป็นวงกว้าง ทําให้หลอดไฟที่ผมติดบนหลังคา 4 ดวง ส่องเข้ามาที่กระจกหน้ารถด้วย แสง แยงตาจนแสบตาเหมือนมีคนมาถือไฟส่องที่หน้าตลอดเวลา ทนแสบตาไม่ไหวต้องปิด แต่พอปิดแล้วก็มืดมองทาง ไม่ค่อยเห็นเพราะบางจุดตามเส้นทางไม่มีไฟถนนข้างทาง เลยจําเป็นต้อง เปิด-ปิดไฟสปอตไลท์สลับกันเป็นระยะ แต่สุดท้ายนึกขึ้นได้ว่ารถมีไฟสูง เลยเปิดไฟสูงแทน จนขับมาถึงที่พักในวันที่สองได้อย่างปลอดภัย

ส่วนวันที่สามกับวันที่สี่ ซึ่งเป็นวันสุดท้าย เพื่อน ๆ ร่วมทริปเป็นห่วงผม เลยให้รถทีม Service ขับตามรถผม โดยช่วงไหนที่ผม ขับรถเบื่อ ๆ ก็จะสลับให้คนในทีมของรถ Service มาขับรถของผมแทน ส่วนผมก็ โดดขึ้นไปนั่งถ่ายรูปบนกระบะหลังของรถ Service และก็ไม่รู้ทําไม ทุกครั้งที่ผมขับรถ ไปถึงที่หมาย เพื่อน ๆ ทุกคนปรบมือให้เสมอ สงสัยเพื่อน ๆ ไม่เชื่อว่ารถเก่าอย่างคันนี้ จะสามารถขับมาถึงได้

โดยตลอดทริปนี้รวม4 วัน 1,300 กิโลเมตร เส้นทางที่ขับผ่านมีหลากหลายรูปแบบมีทั้ง ทางขึ้นและลงเขาที่ลาดชัน, ถนนทางเรียบ และถนนลูกรัง, ทางที่กําลังซ่อมแซมและทํา ถนนใหม่ แต่สุดท้ายรถของผมก็วิ่งได้จนจบ ทริปไม่มีปัญหา ทั้งหมดนี้ต้องชื่นชมทีมงาน ที่ทํารถคันนี้ให้สามารถวิ่งได้อย่างสมบูรณ์ และนอกจากนี้ต้องขอบคุณเพื่อน ๆ และทีม รถ Service ที่ทําให้ระหว่างทางไม่รู้สึกเหงา (มีรถ Service ขับตาม) ได้ความทรงจํา และประสบการณ์ดี ๆ พร้อมทั้งได้รูปสวย ๆ หลายรูปมาให้เพื่อน ๆ ดูอีกด้วย